Informatzionis pigadas de linkoristano.it.
Is istudiantis
e maistus de is iscolas elementaris e mèdias de Biddobrana arregodant cun una lìtera s'ex sìndigu Emanuele Lai, mortu pagu diis, a 97 annus.
" In custas dììs s'at lassau Emanuele Lai, persona stimada e beni bòfia de totu sa comunidadi. Nàsciu in su 1923, at sèmpiri bìviu e traballau in sa bidda sua, interessendi-sì ,giai a piciocheddu, a sa polìtica e a sa poesia. In is annus de Sìndigu, de Presidenti de sa XVI Comunidadi Montana “Arci Grighine” e de Consilleri de sa provìntzia de Aristanis s'est sèmpiri scerau po s'impìnniu tzivili e sotziali e s'onestadi manna. In su 1977, su Presidenti de sa Repùblica, Giovanni Leone, dd'at giau s'onorifitzièntzia de “Cavalieri de su Traballu."
Grandu difendidori de s’ambienti, connoscidori de su territòriu suu at circau in ònnia manera de ndi avalorai is tradiztzionis e is costùminis. Lassat a is cuntzitadinus suus una eredidadi manna de poesias in sardu e documentus e lìburus chi fueddant de sa stòria , de sa sotziedadi e de is caraterìsticas de sa bidda de Biddobrana.
Avalorai sa lìngua sarda , ddi praxiat nai, est sa mellus manera po amparai e ispainai s'amori e sa connoscèntzia de sa terra nosta e is traditzionis suas, a cumentzai de is prus giòvunus.
Onni borta chi Emanuele beniat a scola po atobiai pipius e piciocheddus , si firmàt a fueddai de sa bellesa de sa poesia e de sa lìngua sarda e de sa netzessidadi de dda mantènniri sèmpiri bia imperendi-dda in domu, cun is amigus, is parentis e cun is maistus. Sceti aici at a sighiri a bivi.
A Emanuele Lai andat s'impràssidu cumòviu de totu sa comunidadi chi in custas diis prangit po sa pèrdida de unu òmini straordinàriu, chi meda at fatu po sa bidda sua. Ddu boleus arregodai cun una poesia cosa sua chi ammostat su rolu fondamentali de s'educatzioni a livellu personali e sotziali . Si narat “S’iscola”.
Sa Comunidadi educanti de Biddobrana.
—
S’Iscola
Cuddos chi sun sididos de s’ischire
già isfruttan s’istudiu cun intentu,
ponende a profittu su talentu
pro poder a dovere resessire.
Gai s’iscola non podet faddire
dande de cultura isperimentu,
e si puru su crescher paret lentu
già bidimos s’iscopu congruire.
Da-e s’insegnamentu generosu
sa fadiga non benit isprecada
ca su populu nd’ ’essit dignitosu.
Ma su chi pius mi paret importante
est ca s’iscola nos zertesa dada
pro mazorare in modu costante.